Na de bevrijding kon ik terug aan de slag in het eerste leerjaar, gaat Oscar verder, en in april 1945 werd ik opgeroepen om mijn legerdienst te vervullen. In de normaalschool van ’s Gravenbrakel (voor hem was dat toen Braine-le-Comte) werden we door Engelse instructeurs klaargestoomd voor het front.
We hebben toen op korte tijd leren schieten met lichtere en zwaardere wapens, handgranaten leren gooien en dies meer. We waren bestemd om een opleiding in Ierland te krijgen en ik werd ingedeeld in de compagnie Transport maar bij een onderzoek werd ik afgekeurd als chauffeur omdat ik geen dieptezicht had. Dat is ook de reden waarom ik nooit een auto heb gehad. Ik had wel een rijbewijs maar ik heb nooit een auto bestuurd, zegt Oscar. Ik heb heel mijn leven een bril gedragen maar voor enkele jaren onderging ik een operatie voor cataract en sindsdien heb ik geen bril meer nodig, lacht hij. .
Omdat ondertussen de oorlog ten einde was, kwam Oscar terecht in een school in Molenbeek die opgeëist was door het leger. Daar was een depot van kleding. Soldaten van de Brigade Piron konden daar burgerschoenen en stof voor een kostuum afhalen.

In 1942 werd Gerard De Vriendt koster en Oscar werd lid van de Sint-Gregoriusgilde, een mannenbastion dat iedere zondag de hoogmis opluisterde met gregoriaanse gezangen. Vanuit de normaalschool had hij de liefde voor deze gezangen meegekregen en het was dan ook niet meer dan logisch dat hij aansloot bij deze zangers. In de aanvangsfase was het nog een beetje noblesse oblige. Het was een eer voorzanger te mogen zijn want die mochten het proprium zingen, de andere zangers zongen enkel het ordinarium  (kyrie, gloria, credo…).
Doorheen de jaren is dat echter verdwenen want Oscar hield echt niet van dat elitair gedoe. In heel hun leven hebben Oscar en zijn vrouw nooit gereisd. Er zijn dus bitter weinig zondagen geweest dat hij forfait gegeven heeft op ’t hoogzaal.

Toen hij in 1978 met pensioen ging, werd hij vaste zanger bij de begrafenissen in de Sint-Ludgeruskerk. Hoeveel begrafenissen hij zo gezongen heeft, Oscar kan het begot niet zeggen maar in ieder geval, er zijn er weinige die hij gemankeerd heeft.
In 2012 zingt hij zeventig  jaar bij de Sint-Gregoriusgilde. Da’s een hele tijd, hé, zegt hij, maar ze moeten me heus geen medaille meer geven, ik heb al ijzerwerk genoeg liggen.

In 1979, toen hij pas met pensioen was, heeft hij Gustaaf Bogaert als secretaris opgevolgd. Ik heb die taak met graagte aanvaard, gaat Oscar verder, maar dat was een pak werk. Ik heb nooit een computer gehad. Alles was manueel.
De verslagen van de bestuursvergaderingen heb ik allemaal met de hand in het verslagboek geschreven. Een traditie van jaren en ik weet niet of het nu nog zo gebeurt. Regelmatig moest er een briefje aan de muzikanten bezorgd worden en dan deed ik mijn toer in heel Zele. Ik wist alle pappenheimers wonen. Ook de lijst van de ereleden bijhouden was een werkje waar heel wat bij kwam kijken. Nieuwe leden, verhuis, overlijdens… Ik had een grote farde per straat waarin  ik alles zo nauwkeurig mogelijk bijhield.
Nu doen ze dat allemaal met de computer maar bij mij was het echt nog handenarbeid. Ik heb dat bijna twintig jaar voor mijn rekening genomen en toen ik stopte in 1998, hebben ze de taken verdeeld. Dat wil toch iets zeggen.

In de oorlog maakte Oscar deel uit van ‘Kajola’. Het was een cabaretgroepje avant-la-lettre. Het groepje oogstte heel wat bijval met moppen, sketches en een potpourri van allerlei schlagers bij hun optredens in het Gildenhuis. Vooral Emiel Christiaens deed de zaal tranen met tuiten lachen met zijn komisch talent. Alles gebeurde zonder enige geluidsversterking en de mensen zakten massaal af naar het Gildenhuis want veel was er anders niet te beleven in de oorlogsjaren. Oscar tekende voor de zang samen met Karel Poppe en Wilfried De Loose. Ook begeleidde hij op de banjo, een cadeau van zijn ouders uit zijn normaalschooltijd.

Staande van links naar rechts: Karel Poppe, Oscar Kesteleyn, Gerard De Vriendt en Wilfried De Loose. Zittend: Jozef Dauwe, Emiel Christiaens en Michel Certijn.

Later is uit Kajola het Gildacabaret ontstaan. Deze groep was muzikaal iets uitgebreider dan Kajola. Gerard De Vriendt speelde orgel, er was een violist, twee trompetten, twee klarinetten, tenorsax, tuba, trombone, een drum en natuurlijk ook de zang waar Oscar samen met Martha Pieters en Maria Van Der Burgt voor tekende. Roger Van Der Burgt was de leider en hij hield den boel aan elkaar, vertelt Oscar, Roger had echt de gave van het woord.

We probeerden altijd een programma te brengen dat toch een zeker cultureel niveau had. We traden op in Zele maar ook buiten onze gemeente hebben we vaak opgetreden voor gepensioneerden. Deed je dat graag? vraag ik Oscar. O ja, antwoordt Oscar, ik was een echt podiumbeest, ik stond graag op een podium en mensen entertainen da was mijn ding.

De Minnezangertjes

In 1961 startte Wilfried Willem het knapenkoor De Minnezangertjes. Naast een pak sopranen en alten was er ook nood aan tenoren en bassen. Stemmen die werden geleverd door vaders en leraars van Pius X. Ook Oscar was er bij van bij de start.

Van 1961 tot en met 1970 was hij voorzitter van het koor maar daarnaast leerde hij ook de baspartij aan op woensdagavond en tussen de middag leerde hij de knapen hun partij. Dat was twee keer per week, herinnert Oscar zich, en dat was kort keren. Snel naar huis, eten door de keel en terug naar school voor een repetitie tot half twee.

Tot 1980 is hij actief geweest in het koor. Eén van de mooiste momenten bij het koor was ongetwijfeld het kerstconcert op het koninklijk paleis ergens midden jaren zeventig.

Een echte huisduif is Oscar dus nooit geweest. Als je actief was in zoveel verenigingen, waren er toch weken dat je geen ene avond thuis was, vraag ik hem. Ja, antwoordt Oscar, ik heb een druk leven gehad. De harmonie en De Minnezangertjes hadden een vaste repetitieavond, het Gildacabaret en de Gregoriusgilde repeteerden minder vaak maar toch… ‘k Peins, zegt Oscar, dat mijn vrouwke dikwijls kwaad op mij moet geweest zijn maar ze heeft er nooit iets over gezegd. Ze heeft me altijd laten doen, ik had een buitengewoon goede vrouw.

In 2002 is zijn vrouw Firmine ziek geworden en nam het leven van Oscar een drastische wending. Ze had reuma en later begon haar geest af te takelen tot ze aan het einde van haar leven leefde als een plant.
In 2002 heeft Oscar een punt gezet achter zijn actief leven en nam hij de zorg voor zijn vrouwke op. Een hele opgave die hij met veel liefde en toewijding op zich nam. Spijtig hoe een mens zo kan aftakelen, zucht hij. In 2011 heeft hij afscheid van haar genomen. Ons make… doeme toch, mijmert Oscar.

Samen met zijn zoon Marc woont hij nu nog in het huis op de hoek van de Dreef. De laatste jaren had hij last van zijn rug door een verzakking ter hoogte van de heup. Die pijn is nu gelukkig verdwenen, zegt Oscar. Ik mag niet meer heffen of sleuren en ik loop veel rond in huis om toch in beweging te blijven. Als het weer het toelaat durf ik nog eens tot in het naburige park Peeters te gaan maar verder kan ik niet meer, zegt Oscar.

Zijn dagen vult hij nu met lezen en iedere dag houdt hij zijn geest fit met het oplossen van sudoku’s en voor de rest kijkt hij wat tv. De mis van half zes op zaterdag is het enige wat hem nog rest van zijn liefde voor muziek, de rode draad doorheen zijn meer dan gevuld leven.

Content van je leven, vraag ik hem tot slot. Oscar glimlacht.
Baja, lacht hij, ik heb vele mooie dingen kunnen beleven
en godzijdank heeft ons make me laten doen. Ons make, doeme toch…